کد مطلب:277177 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:119
سوره هود
(بَقِیَّةُ اللهِ خَیْرٌ لَكُمْ إنْ كُنْتُمْ مُؤمِنِینَ) [1] .
«یكتا بازمانده خدا برای شما بهتر است اگر مؤمن هستید».
امام باقر (علیه السلام) در تأویل این آیه شریفه می فرماید:
«هنگامی كه مهدی ما ظاهر شود به خانه كعبه تكیه می دهد و 313 تن از یاران خاص او به دورش گرد می آیند. اولین سخنی كه بر زبان مباركش جاری می شود این آیه شریفه است: «بَقِیَّةُ اللهِ خَیْرٌ لَكُمْ إنْ كُنْتُمْ مُؤمِنینَ».
سپس می فرماید: «من بقیة الله، خلیفة الله و حجّة الله هستم بر شما، آنگاه احدی بر آن حضرت سلام نمی كند جز این كه می گوید: «السّلام علیك یا بقیة الله فی الأرض»؛ سلام بر تو ای بازمانده خداوند در زمین».
بعد از آن، چون یاران دیگر آن حضرت كه یك گروه ده هزار نفری می باشند به دور او گرد آمدند، یهودی و نصرانی و كسی كه غیر خدای تعالی را پرستش می نموده، باقی نمی ماند جز این كه ایمان می آورد و او را تصدیق می نماید و همه ملّتها یكی می شود، و آن هم ملّت اسلام است، و پس از آن، برای هر
[ صفحه 260]
معبودی كه به جز خدای تعالی مورد پرستش بوده، آتشی از آسمان می آید و او را می سوزاند». [2] .
«یكتا بازمانده خدا برای شما بهتر است اگر مؤمن هستید».
امام باقر (علیه السلام) در تأویل این آیه شریفه می فرماید:
«هنگامی كه مهدی ما ظاهر شود به خانه كعبه تكیه می دهد و 313 تن از یاران خاص او به دورش گرد می آیند. اولین سخنی كه بر زبان مباركش جاری می شود این آیه شریفه است: «بَقِیَّةُ اللهِ خَیْرٌ لَكُمْ إنْ كُنْتُمْ مُؤمِنینَ».
سپس می فرماید: «من بقیة الله، خلیفة الله و حجّة الله هستم بر شما، آنگاه احدی بر آن حضرت سلام نمی كند جز این كه می گوید: «السّلام علیك یا بقیة الله فی الأرض»؛ سلام بر تو ای بازمانده خداوند در زمین».
بعد از آن، چون یاران دیگر آن حضرت كه یك گروه ده هزار نفری می باشند به دور او گرد آمدند، یهودی و نصرانی و كسی كه غیر خدای تعالی را پرستش می نموده، باقی نمی ماند جز این كه ایمان می آورد و او را تصدیق می نماید و همه ملّتها یكی می شود، و آن هم ملّت اسلام است، و پس از آن، برای هر
[ صفحه 260]
معبودی كه به جز خدای تعالی مورد پرستش بوده، آتشی از آسمان می آید و او را می سوزاند». [2] .
[1] سوره هود، آيه 86.
[2] نور الأبصار، ص 349 ؛ المهدي في القرآن، ص 76 ؛ فصول المهمه، باب دوازدهم، ص 303 ؛ بحار الانوار، ج 52، ص 192 ح 24.